« بهانه»

دوباره کودک چشمم بهانه ی تو گرفت

ز مویه مویه ی قلبم نشانه ی تو گرفت

به آسمان نگاهت که هاله ی غم من

اشاره کرد به باغ و ترانه ی تو گرفت

دوباره باغ نگاهم در آستان بهار

سکوت پنجره ها را نشانه ی تو گرفت

بهار خنده زد از آسمان مینایی

و دل به فصل غزل سمت خانه ی تو گرفت

دوباره محو تماشا شدم به خوشه ی ماه

و باز کودک چشمم بهانه ی تو گرفت.

lمریم افشارزاده- تیر77

« گل های مریم»

شش برگ جدا شده از سالنامه ی 1379 خورشیدی که به روی میز کارم در اردیبهشت 1392 سفر کرده، بهانه ی نوشتن این یادداشت شده است. با دقت به خط زیبایی که غزل ها را نوشته نگاه می کنم و به حاشیه ی هر غزل که یک شاخه گل خشک با چسب شیشه ای حبس شده تا احساس سُراینده را روی کاغذ و در کنار زنجیره ی واژگان به تماشا بگذارد.احساسی ناب و کاملاً طبیعی که شاید با رنگ و مینیاتور نشود آن چنان که باید انتقال داده شود.

شش برگ، شش غزل و شش شاخه گل خشک، هدیه ی خانم « مریم افشارزاده» به مجله ی ادبی « الهه ی الهام» است که در بخش سروده های دوستانم، می توانید از خواندنشان لذت ببرید.

مریم افشارزاده فارغ التحصیل دانشکده ی الهیات شهید مطهری است که در حال حاضر با پست کارشناس مسئول گروه های آموزشی در آموزش و پرورش مشغول خدمت است. امیدواریم این آشنایی مختصر، شروعی دوباره برای او باشد که بی شک ذاتاً شاعر است و با همین ابیات محدودی که از او در اختیار ماست می شود پی برد که از شور و شعور و ادبیات بالا و والایی برخوردار است.

همچنین امیدوارم ایجاد انگیزه ای باشد برای ما که بیشتر شعر بخوانیم، از شعر بیشتر بدانیم و شاعرانه زندگی کنیم! به قول «پونه ندایی» مترجم و شاعر معاصر،:

« کسی که شعر را زندگی می کند

شاعر است؛

چه بنویسد،

چه ننویسد!»

به هر حال امید دارم خانم مریم افشارزاده، فعالیت ادبی و هنری اش را از سر بگیرد و انجمن ما را هم از چشمه ی جوشان ذوق و اندیشه و احساس نابش بهره مند کند!

حسن سلمانی-اردیبهشت نود و دو